۱۰ ملاک زیبایی احمقانه در گذشته که باورش سخت است

در ادامه ۱۰ شاهد تاریخی را معرفی کرده‌ایم که نشان می‌دهد ایده آل‌های زیبایی، مفهومی نسبی هستند که در گذر زمان دستخوش تغییر و گاهی تحول می‌شوند!

قرن ۱۵ تا ۱۷: کفش چوپین

در بین قرون ۱۵ تا ۱۷ میلادی، زنان اشراف کفش‌هایی به نام «کفش چوپین» می‌پوشیدند تا علاوه بر حفاظت از لباس‌های خود در برابر گل و لای، موقعیت اجتماعی خود را هم نشان دهند. در آن زمان، کفش از جمله مواردی بود که نشان از هویت و وضعیت صاحبانش داشت. ارتفاع پاشنه‌ی این نوع کفش‌ها به ۵۰ سانتی‌متر هم می‌رسید از این روز زنانی که آن‌ها را می‌پوشیدند نیاز به ندیمه‌ای داشتند که هنگام راه رفتن به آن‌ها کمک کند.

سال ۱۹۳۹: حفاظ آرایش

این حفاظ، آرایش صورت خانم‌ها را از بارش برف و باران حفظ می‌کرد! البته یکی از اشکالات این ابزار آن بود که از داخل به سرعت بخار می‌گرفت ودید را محدود می‌کرد.

قرن ۲۰: فرورفتگی گونه و چانه

زمانی تصویر یک زن جذاب بدون داشتن گودال گونه‌ و چانه چیزی کم داشت! در سال ۱۹۲۳ دستگاهی ساخته شد که بر روی صورت و چانه قرار می‌گرفت و پشت گوش بسته می‌شد. به این ترتیب فشار میله‌های آن بر روی گونه‌ها به صورت دردناکی بر روی آن‌ها ایجاد فرورفتگی می‌کرد!

رنسانس: پیشانی بلند، بدون مژه

در این دوره استفاده از لوازم آرایشی به شدت رواج داشت. داشتن پیشانی گرد و بلند در آن زمان مد بود و خط موی سر تا جای ممکن بالا قرار می‌گرفت. به این ترتیب بیشتر زنان موهای پیشانی خود را می‌تراشیدند تا چهره‌ی بروزتری از خود نشان دهند. از طرفی از موچین‌های معمولی برای چیدن مژه‌ها و خلاص شدن از دست آن‌ها! استفاده می‌شد.

انگلستان، قرن ۱۷: پوست سفید

در آن زمان از مخلوط سرب و سرکه برای سفید‌تر کردن پوست استفاده می‌شد؛ اما با گذر زمان رنگ پوست رو به زردی می‌رفت و برگرداندن آن به حالت قبل غیر ممکن بود. الیزابت اول، ملکه‌ی انگلستان و ایرلند از طرفداران سرسخت لوازم آرایشی بود. چهره‌ی او به آن درجه از سفیدی رسیده بود که در تاریخ از آن به عنوان «نقاب جوانی» یاد می‌شود.

انگلستان، قرن ۱۷: آبی کردن بدن

در آن دوره، زنان برای تاکید بر اصالت خود، با یک قلم آبی رنگ رگ‌های گردن، سینه و شانه‌های خود را رنگ می‌زدند.

عصر ویکتوریا: گاز گرفتن لب

ملکه ویکتوریا استفاده از لوازم آرایشی را ممنوع اعلام کرده بود. با این حال، زنان راه گریز دیگری برای خروج از این وضعیت پیدا کردند. از این رو به جای استفاده از رژ لب، لب‌های خود را گاز و گونه‌های خود را نیشگون می‌گرفتند.

قرن ۱۹: استفاده از آرسنیک برای زیبایی

در قرن نوزدهم، خوردن آرسنیک برای گل انداختن صورت، درخشش چشم‌ها و گرد شدن بدن مد بود! به هر حال، آرسنیک در غده‌ی تیرویید بدن تجمع پیدا می‌کرد و عوارض جانبی مانند گواتر و مرگ را به همراه داشت.

عصر ویکتوریا: لباس سبز

در عصر ویکتوریا، نوعی رنگ سبز اختراع شد که استفاده از ان در لباس‌های زنانه رواج پیدا کرد. رنگ مزبور به «سبز شیله» معروف بود. در ساخت این رنگ از مخلوط آرسنیک و مس استفاده می‌شد و همین امر مرگ تدریجی صاحبان لباس‌ها را رقم می‌زد. به‌ این ترتیب رنگ موجود به غشای مخاطی وارد و باعث تحریک آن می‌شد و به تدریج به زیر پوست هم نفوذ می‌کرد. علاوه این، دیوار منازلی که به همین رنگ نقاشی شده بودند، جان ساکنان را به خطر می‌انداخت.

اروپا، قرن ۱۸: خال

در ان زمان از لوازم آرایشی به شکل سخاوتمندانه‌ای استفاده می‌شد! و گذاشتن خال‌های مصنوعی اهمیت ویژه‌ای داشت. خال‌ها نه تنها ابزاری برای زیبایی بودند، بلکه علامتی برای جلب توجه مردان محسوب می‌شدند.

هر خال علامت مخصوص به خود را داشت. برای مثال خال شبیه نیمه‌ی ماه دعوتی برای قرار شبانه بود. خال کوپید نشان از عشق داشت. خال شبیه کالسکه، حاکی از رضایت زن برای فرار مشترک بود. خط و خال بالای لب هم به معنی مجرد بودن و آمادگی برای ازدواج را داشت. به دنبال آن خال گونه‌ی راست علامت متاهل بودن و خال گونه‌ی چپ نشان از بیوه بودن داشت.