طلوع خورشید شجاعت بر تاریکی اسارت

آزادگان، قهرمانان خاموش تاریخ‌اند، پهلوانانی که میدان نبردشان سلول‌های تاریک اردوگاه بعث بود که باایمان عاشورایی پرچم عزت ایران را حتی در پشت میله‌های اسارت برافراشته نگاه داشتند. این روز سندی است برای تاریخ که می‌گوید ایران هرگز فرزندانش را فراموش نمی‌کند و فرزندان ایران هم هرگز پرچم سربلندی را بر زمین نمی‌گذارند.

بازگشت آزادگان روایت عشقی بی‌پایان است، عشقی به وطن، خانواده و زندگی. بازگشت آن‌ها تنها پایان اسارت نبود؛ آغاز فصلی تازه از زندگی بود. اشک شوقی که بر گونه‌ها می‌ریخت، بوسه‌های دوباره مادران بر صورت‌های خسته، دستانی که پس از سال‌ها همدیگر را یافتند و قامت خمیده پدران که در این روز با غرور راست ایستادند پیام‌آور عشق و صبر بود.

بازگشت آزادگان، همانند طلوعی دوباره بود؛ طلوعی که نشان داد ملت ایران می‌تواند حتی در سخت‌ترین روزها سربلند بماند و هیچ زنجیری نمی‌تواند اراده ملت را بشکند و هیچ دشمنی نمی‌تواند آزادگی را فروبپاشد. هر قدم آزادگان به میهن نشان از مقاومت بود.

آزادگان، دلیل استواری و ماندگاری ایران هستند و نامشان بر تارک این سرزمین خواهد درخشید همان‌گونه که خورشید ۲۶ مرداد ۱۳۶۹ بر بلندای آسمان ایران و ذهن‌ها می‌تابد. روز بازگشت قهرمانان، روزی که ایران دوباره قامت برافراشت و تاریخ در برابر آزادگی آنان تعظیم کرد.