عاشقانه‌های شهدای مدافع حرم؛ بوسه‌هایی بر خدایی‌ترین حریم‌ها

ناگهان صدای انفجارهای پی‌درپی، سکوت مقدس صحن و سرای حرم را شکست. نور مهیب شعله‌های آتش، انعکاسش در چشم زائرانی که به امید آرامش آماده بودند، تبدیل به کابوسی بی‌پایان شد.

گنبد طلایی که سال‌ها شاهد هزاران دعا و اشک‌های بی‌صدا بود، این بار در برابر خشونت و نفرت، تاب مقاومت داشتند. در آن لحظات تاریک، وقتی صدای گلوله‌ها می‌آمد، جوانانی از همه جای دنیا با دلی پر از ایمان، راهی شدند تا پاسدار این نور باشند، جوانانی که با هر گامشان امید به زندگی و حیات معنوی میلیون‌ها انسان را روشن کردند.

حمله به حرم در سوریه، مانند زخمی بود که در دل هر مؤمن عاشق اهل‌بیت (ع) نقش‌بست؛ زخمی که هرگز فراموش نمی‌شود. در تلاطم حملات وحشیانه تروریست‌ها به حرم حضرت زینب (ع) در سوریه، مدافعان حرم ایرانی، مردانی که با دلی پر از عشق و ایمانی راسخ به ندای دفاع از اماکن مقدس اهل‌بیت (ع) در کشورهای دیگر به‌ویژه سوریه لبیک گفتند به این تجاوزات پاسخ دادند.

آن‌ها از دل شهرها و روستاهای ایران برخاستند، جوانانی که شاید در زندگی روزمره‌شان تنها دغدغه‌هایی ساده داشتند، اما وقتی پای دفاع از حرم به میان آمد تمام وجودشان را وقف کردند.

در میان آن‌ها مردانی بودند که از خانواده‌های خود جدا شدند، شب‌های بی‌خوابی را تحمل کردند و در شرایط سخت و خطرناک جبهه ایستادند تا امنیت معنوی شیعیان حفظ شود.

مدافع حرم وقتی به جبهه می‌رود، چهره‌اش آمیخته است از آرامش و عزم. مسافر راهی است که آغازش از خاک وطن می‌گذرد و انتهایش گاهی در آسمان شهادت گم می‌شود. او بار سفر را با اشک مادر و لبخند پر از رمز همسر می‌بندد. او همه چیز را در وطن به امانت می‌گذارد تا برای امانتی بزرگ‌تر برود.

در قصه‌ها و تصویرها مدافع حرم، مردی است که لباسش ساده است؛ اما قلبش عظیم، گاهی سربازی بی‌نام‌ونشان و گاهی فرمانده‌ای شناخته شده. او برای برخی قهرمان ملی است و برای برخی نماد مذهبی و برای خودش و خدای خودش فقط یک بنده است.

داستان آن جا شروع می‌شود که وقتی برنمی‌گردد، برمی‌گرداند یادگاری بزرگ‌تر از خودش؛ نامی که بر دیوارها و دل‌های مسلمانان جهان نقش می‌بندد با نام «شهید مدافع حرم»

امروز ۱۸ مردادماه را در تقویم ملی ایران به نام بزرگ‌مردان شهید مدافع حرم ثبت کرده‌اند، تعداد شهدای مدافع حرم ایرانی در جریان دفاع از حرم‌های اهل‌بیت (ع) در سوریه، عراق و مناطق دیگر تا امروز حدود ۳ هزار و ۵۰۰ تا ۴۰۰۰ نفر تخمین زده شود.

شهید حرم، قصه مردی است که وقتی از خانه بیرون رفت، هیچ‌کس نمی‌دانست شاید آخرین بار باشد که سایه‌اش روی دیوار کوچه می‌افتد و صدای بلند خنده‌اش دیگر شنیده نشود.

شهید حرم، پیش از آنکه در میدان نبرد باشد، در میدان دل با خودش پیمان بسته است. او وقتی به میهن برگشت، نه با قدم‌های خودش که بر دوش مردم آمد؛ با پرچمی بر روی تابوت و عرقی از گلاب و خاک.

شهید حرم، نه‌تنها فقط جان داد، بلکه خودش را به‌عنوان شعله‌ای از عشق و غیرت در دل‌ها روشن گذاشت.

و امروز، هر بار که صدای اذان از حرم‌های مورد تجاوز تروریست‌ها و دشمنان اسلام بلند می‌شود، هر گلی که بر مزار شهیدان مدافع حرم گذاشته می‌شود، صدای قلبی است که می‌گوید: «این حرم، خانه ماست و ما از آن دست نیم کشیم.»

مدافعان حرم، داستان‌هایی دارند پر از سختی، دلتنگی، شجاعت و ایمان؛ داستان‌هایی که هنوز در دل‌ها زنده‌اند و هر سال در یادها و دل‌های مردم ایران و جهان اسلام تازه می‌شوند.

تصویرش ترکیب ایمان، فداکاری و جسارت است؛ انسانی که مرزهای جغرافیا را پشت سر گذاشته تا از مرزهای عقیده و حرمت‌ها پاسداری کند.

او روایت زنده‌ای از پیوند ایمان و عقل است، ظاهرش شاید به‌ظاهر معمول باشد؛ اما درونش دنیایی از استقامت و یقین موج می‌زند. وقتی از خاک وطنش عبور می‌کند، می‌داند شاید بازگشتش با پرچم سبز شهادت باشد؛ اما این آگاهی سنگینی گام‌هایش را بیشتر نمی‌کند؛ بلکه او را مصمم‌تر می‌سازد و در نگاهش نه ترس، بلکه آمادگی برای فداشدن موج می‌زند.