زمین، بی‌صدا نفس می‌کشد و سخاوتمندانه می‌بخشد، اما امروز بیش از همیشه نیازمند توجه ماست. آلودگی هوا، تخریب جنگل‌ها و مصرف بی‌رویه، نشانه‌های هشداردهنده‌ای هستند که به ما می‌گویند باید مسیر را تغییر دهیم. روز جهانی محیط‌زیست، فرصتی‌ست برای بیدارشدن و عمل، پیش از آنکه خیلی دیر شود.
زمین، مادر بی‌ادعای ماست؛ بی‌صدا نفس می‌کشد، بی‌منت می‌بخشد، و هر صبح، رنگ تازه‌ای به زندگی‌مان می‌پاشد. اما همین مادر مهربان، امروز زخمی‌ست از بی‌توجهی ما. روز جهانی محیط‌زیست، تذکرِ دوباره‌ای‌ست برای قدردانی از این خانه‌ی بزرگ.
آسمان خاکستری، رودخانه‌های خاموش، درختان بریده، و نفس‌های سنگین، نشانه‌های بیماری زمین‌اند. این‌ها نتیجه‌ی رفتار ما انسان‌هاست؛ ما که بیشتر مصرف کردیم و کمتر مراقبت. وقت آن است که به جای طلب، بدهکار باشیم؛ به زمین، به آینده.
محیط‌زیست، فقط درخت و هوا نیست؛ یعنی امنیت غذا، آرامش روان، سلامت جسم و آینده‌ی فرزندانمان. یعنی هر بطری پلاستیکی که دور می‌ریزیم، هر درختی که می‌بُریم، مستقیماً بر زندگی خودمان سایه می‌اندازد.
محیط‌زیست، داستانی که پایانش را ما می‌نویسیم
هر انسان، یک مسئول است. زمین را فقط دولت‌ها نجات نمی‌دهند؛ همین که زباله‌ای را در کوچه نیندازیم، کیسه‌ای کمتر مصرف کنیم، یا درختی بکاریم، یعنی بخشی از نجات را پذیرفته‌ایم. نجات زمین از کارهای کوچک شروع می‌شود.
طبیعت، زبان ندارد؛ اما خوب بلدمان می‌کند. وقتی باران دیر می‌بارد، وقتی گرما از تابستان می‌گذرد، یا وقتی پرنده‌ای بر شاخه‌ها نیست، یعنی زمین چیزی می‌گوید. ما باید گوش شنوا داشته باشیم، نه فقط چشمان مصرف‌گرای باز.
روز جهانی محیط‌زیست، فرصتی‌ست برای بیدارشدن؛ برای تغییر مسیر، برای یادگرفتن هم‌زیستی با طبیعت. بیاییم امسال فقط نگران نباشیم، عمل کنیم. چون اگر زمین نمانَد، هیچ‌چیزی برایمان نمی‌مانَد، حتی امید.
اسکار
#آشپزی
#خراسان جنوبی