پسر بودن، چیزی فراتر از نقش‌های اجتماعی است که بر شانه‌هایشان گذاشته شده است. در جهانی که از آن‌ها انتظار قدرت، پایداری و سکوت دارد، لطافت و احساساتشان نادیده گرفته می‌شود. روز جهانی پسر، فرصتی برای دیدن و شنیدن واقعیت‌های پنهان زندگی آن‌هاست؛ برای فهمیدن اینکه مردانگی تنها در سکوت و صلابت خلاصه نمی‌شود، بلکه در پذیرش احساسات، شکنندگی و نیاز به حمایت نیز معنا می‌یابد.

به گزارش ۷۲۴پرس، روز جهانی پسر، روزی‌ست شاید گمنام میان تقویم‌های پرهیاهو، اما پر از معنایی عمیق. روزی که نه در ستایش قهرمانی‌ست و نه در وصف پیروزی، بلکه برای دیدن پسرهایی‌ست که در هیاهوی "باید مرد باشی"، خود را گم کرده‌اند. روزی برای مهربانی با کسانی که از کودکی یاد گرفتند اشک را ببلعند و درد را لبخند بزنند.

پسر بودن، تنها یک نام نیست؛ سفری‌ست در دل انتظارات بی‌پایان. گاه باید کوه باشند بی‌آنکه دستی برای تکیه داشته باشند، گاه باید بخندند درحالی‌که دلی پر از بغض دارند. این روز، نه برای تعریف قدرت، که برای در آغوش گرفتن ضعف‌هایی‌ست که هیچ‌کس جدی نگرفت.

بیایید باور کنیم پسرها نیز روحی لطیف دارند، دلی که زخمش را نمی‌نالد، اما عمیق‌تر از آن چیزی‌ست که دیده می‌شود. شاید سکوتشان فریادی باشد بی‌صدا؛ شاید نگاهشان، قصه‌ای ناگفته را با خود حمل می‌کند. روز جهانی پسر، تلنگری‌ست برای شنیدن این قصه‌ها.

در جهانی که از پسران، سنگ می‌سازد، این روز فرصتی‌ست برای دیدن گل‌هایی که در دلشان می‌رویند. برای فهمیدن اینکه مرد شدن، تنها رسیدن به بلوغ جسم نیست؛ که بلوغ دل، گاه در گریه‌ای‌ست که دیده نمی‌شود، در خواهشی‌ست که گفته نمی‌شود.

بگذاریم پسرها نیز خودِ واقعی‌شان را زندگی کنند، بی‌نقاب، بی‌نقش، بی‌تظاهر. بگذاریم لطافت در وجودشان جا باز کند، و مهر را نه چون عیب، که چون افتخار ببینند. این روز، عهدی‌ست میان ما و پسرانی که گاه از فرط توقع‌ها، خود را فراموش کرده‌اند.

و اگر پسری در زندگی‌ات هست، امروز آرام در گوشش بگو: «تو هم حق داری رنجیده باشی، گریسته باشی، خسته باشی… و هنوز دوست‌داشتنی باشی.» شاید همین جمله، مرهمی باشد بر سال‌ها نادیده گرفته شدن.