چند سالی است که با طولانی شدن دوره‌ی تحصیل از یک حد معین ، دانشجو موظف به پرداخت شهریه‌ای به عنوان سنوات می‌شود.

در حالی که گرفتن این مبلغ از دانشجو توجیه خاصی ندارد و فقط نقش یک منبع درآمد برای دانشگاه را دارد.

حتی گاهی دانشجو در این امر تقصیری ندارد و عوامل خارجی باعث طولانی شدن دوران تحصیلش می شود. برای مثال دانشجویان ارشد و دکتری که پروژه‌های آزمایشگاهی برمی‌دارند با مشکلاتی نظیر خراب بودن دستگاه اندازه‌گیری، نبود ماده‌ی مورد نیاز در داخل کشور، اجبار غیر قانونی اساتید مبنی بر اجازه‌ی دفاع به شرط ارایه‌ی مقاله‌ی ISI و مشکلات مالی که بر دانشجو تحمیل می‌شود می‌تواند مزید بر علت شود و خسارت این تاخیر بر عهده‌ی دانشجو گذاشته می‌شود.

دانشجویان دانشگاه تربیت مدرس اولین گروهی بودند نسبت به این قانون اعتراض کردند. دامنه‌ی این اعتراضات به دیگر دانشگاه‍ها نظیر دانشگاه اصفهان، امیرکبیر و صنعتی شریف هم ادامه پیدا کرد.

پس از آن معاون وزیر علوم طی نامه‌ای اعلام کرد که اگر  دانشجو در طولانی شدن دوره‌ی تحصیل مقصر باشد با شهریه را پرداخت کند در غیر این صورت نباید از وی شهریه مطالبه شود.